Zacznę od tego, że jest to film przeciętny, jeżeli nie powiedzieć słaby lub wręcz tandetny. Bohaterowie są strasznie schematyczni, a fabuła jest prosta jak drut. Są jednak w tym filmie przynajmniej dwie pozytywne rzeczy. Pierwszą z nich jest fakt, iż scenariusz został napisany na podstawie opowiadania Philipa K. Dicka, mistrza science-fiction. Drugą jest natomiast zakończenie. Zaskakujące i zupełnie nieoczekiwane. Już właściwie wstawałem z krzesła podczas końcówki filmu, kończąc cierpienie jakim było oglądanie takiej tandety, gdy nadszedł zupełnie niespodziewany szok. Koniec końców film awansował na miano średnio-słabego. Dobry pomysł został trochę zaprzepaszczony.

Korzystając z okazji chciałbym również troszeczkę ponarzekać na poziom technologii w filmach SF. Impostor dzieje się w roku 2070 (coś w ten deseń), czyli jakieś 70 lat w przyszłość, jednak w filmie praktycznie wszystkie gadżety technologiczne są na poziomie roku 2002! Lokacja ludzi - proszę bardzo, mamy GPS lub nawet GSM od tego. Telefon z obrazem - mamy G3. Mikrochipy identyfikacyjne wszczepiane pod skórę? Dlaczego by nie. Ten w filmie jest - niewiedzieć czemu - monstrualnych rozmiarów (żenada!). Płaskie kolorowe ekrany o przekątnych kilku centymetrów - to jest już normalka. Zrozumiałbym, gdyby ten film dział się w roku 2010, ale 2070? Bez przesady. Aktywacja głosem prysznica lub telewizora? Nie rozśmieszajcie mnie. Jedynymi wiarygodnymi nowinkami są rzeczy, które da się łatwo wymyślić - statki kosmiczne oraz ultra-szybkie leczenie. Jednak to się pojawia praktycznie w każdym filmie SF... Trochę oryginalności poproszę.