Wiele już słów powiedziano i napisano o wielkości człowieka, o problemie człowieczeństwa. Próbowano dotrzeć do prawdziwej ludzkiej natury, zbadać ją, rozłożyć na czynniki pierwsze.
Film "Impostor - test na człowieczeństwo" mógł być ciekawą zagadką, nową wiązką światła rzuconą na ciemną mapę ludzkiej duszy. Tak się jednak nie stało.
Gary Fleder zaserwował nam widowisko płytkie, tanie (metaforycznie) i nudne.
Fabuła, oparta na prozie Dicka, jest interesująca, lecz w takiej wersji trudno ją nazwać porywającą. Tempo narracji jest nerwowe, chaotyczne, jedne wydarzenia są zbyt szybkie, inne zbyt wolne. To co widzimy na ekranie nie jest nawet trochę sugestywne. Chwilami lekko nudne i sztampowe dialogi, sprawiają że "Impostor" ociera się chwilami o śmieszność.
Aktrostwo też nie zachwyca; Gary Sinise ("Apollo 13", "Misja na Marsa") gra schematycznie, nienaturalnie z irytującą manierą wielkiego bohatera (vide "Armaggedon", "Czerwona planeta"). Podobnie Vincent D'Onofrio, który niepotrzebnie przyjmuje pozę twardziela, sprytnego dobrego "gliny". Na przykład scena w kościele (kaplicy?), gdzie postać Onofrio rozmawia z bohaterką Madeline Stowe (jedna z lepszych ról) czyli panią Olham - jest pełna sztuczności, pozy przez co irytuje i wywołuje śmiech ( a raczej uśmiech pełen politowania).
Bardzo się zawiodłam na filmie "Impostor"miałam nadzieję na niebanalną opowieśc s-f, a to co zobaczyłam przypomina nawiną bajkę dla głupich (proszę mi wybaczyć) Amerykanów, którzy uwierzą we wszystko, o ile jest to polane odpowiednią ilością dolarowego keczupu.
Odradzam wielbicielom s-f, gdyż czeka ich, niestety, rozczarowanie.